پیکربندی واحد: یک ماژول ورودی/خروجی و ۱ یا ۲ پورت اترنت، بدون افزونی. عمدتا تشخیص خطای پایه را فراهم می کند اما ریسک نقطه ای از خرابی را دارد و هزینه کمتری ارائه می دهد.

پیکربندی دوگانه: ۲ ماژول ورودی/خروجی (که به صورت موازی کار می کنند) و ۱ یا ۲ پورت اترنت. افزونگی متوسط و تحمل خطا. اگر یکی از ماژول ها خراب شود، ماژول دیگر به کار خود ادامه می دهد و امکان failover خودکار را فراهم کرده و زمان خاموشی را به حداقل می رساند.

افزونگی سه ماژول: ۳ ماژول ورودی/خروجی (که همزمان کار می کنند). هر ماژول به یک لینک اترنت مستقل متصل می شود و بالاترین سطح قابلیت اطمینان و تحمل خطا را ارائه می دهد. از مکانیزم رأی گیری «دو از سه» برای اطمینان از پردازش صحیح سیگنال حتی در صورت خرابی یک ماژول یا خرابی داده ها استفاده می کند.